top of page
Sarah de Winter

Vakantie-uitstapjes; de amublance versus de efteling.

Bijgewerkt op: 9 sep. 2022

"Every day may not be good,

but there is something good in every day"

De vakantie invullen met een bijzonder kind kan een iets andere aanpak en kijk van je vragen dan je misschien van te voren gedacht had.


Vakantie-uitstapjes, anders kijken!

Van plan A naar plan B.


Voordat we Daan kregen keek ik altijd ontzettend uit naar de vakanties. Heerlijk, samen spelen maar ook tijd voor mezelf, een boek lezen, gezellige en leuke dingen doen. Naar de efteling, speeltuin of lekker een dagje naar zee. Afspreken met een vriendin en haar kinderen, daar lekker de hele middag kletsen terwijl de kinderen spelen. Weken vol activiteiten en gezelligheid, niks gepland en kijken wat de dag ons brengt.


Aangezien kinderen meer vakantie hebben dan ouders verlofdagen moest er ook opvang worden geregeld voor de dagen dat ik moest werken. Omdat ik met de vader onze oudste niet meer samen ben, ging dit gemakkelijk. We splitsten de vakanties en als dit niet lukte waren er vriendjes waar hij naar toe kon, logeren bij opa en oma of een tante. De keuze was reuze. Na de vakantie ging ik uitgerust en met een opgeladen batterij weer aan het werk.


Hoe anders is dit nu. De vakantie betekent nu dat we verlof te kort komen voor de dagen die we thuis nodig zijn.

Vakantie betekent als ik heel eerlijk ben, geen echte tijd voor mezelf. Het betekent duidelijkheid in wat we gaan doen. Het betekent plannen niet wijzigen, weinig opvang en de vakantie staat vooral in het teken van wat Daan nodig heeft. Het betekent volledige aandacht voor ons manneke. De vakantie van tegenwoordig heeft wat aanpassingen nodig en wat omdenkwerk van ons als ouders. Het is niet een leuk bezoekje aan de efteling, maar wat dan wel?

Tegenwoordig wandelen we tijdens vakanties veel naar de GGD, gaan voor de GGD op het bankje zitten en wachten totdat er een ambulance, al dan niet met spoed, naar buiten komt gereden. Als een vriendin belt, vertel ik haar dat we in de efteling zijn. Zij weet inmiddels dat we dan voor de GGD zitten. Want als er een ambulance met het zwaailicht en de sirene aan vertrekt, dan is onze Daan het gelukkigste 6 jarige jongetje op de wereld. Dan stralen zijn blauwe oogjes en flappert hij met zijn handen terwijl hij op en neer springt. Daarna rent hij op en neer alsof hij een shuttle run aan het doen is tot trap 10. Als er dan weer wat rust in zijn lijfje komt gaat hij weer op het bankje zitten en hoopt dat er nog een ambulance zal vertrekken of terugkomt.

Tegenwoordig neem ik mijn boek mee en lees het op het bankje voor de GGD. Hier zijn geen wachtrijen, veel mensen en constant geluid. Hier is rust en toch spanning. Dit is de efteling voor Daan.

Het ambulancepersoneel is vriendelijk. Veel van hen zien ons al zitten, zwaaien enthousiast en ookal hebben ze geen spoed, ze doen regelmatig toch de blauwe lampjes voor hem aan als ze vetrekken of terugkomen met hun ambulance. Tegenwoordig resulteert dit erin dat Daan op het bankje staat en met volle overtuiging schreeuwt: HALLO, DOE DE LAMPJES EENS AAN! Vervolgens kijkt hij ons aan en als er geen lampjes aan gaan zegt hij: ”Hij hoort me niet”. Nee schat, hij hoort je niet. Hoe fijn is het dat je hier leert dat niet alles gaat zoals je wilt en dat dit oké is. Dat het soms wel lukt en soms niet. Als een ambulance vertrekt zonder spoed dan zeg je steevast: ”Nee, geen spoed, hij heeft het spoed thuisgelaten.” Je rent een stukje achter de ambulance aan kijkt hem na totdat je hem echt niet meer kunt zien en loopt weer terug naar “jouw” bankje om te wachten op de volgende. Dit kun je uren volhouden.

En dan, dan is er die ambulancemedewerkster die stopt met haar ambulance. Zij komt terug naar de kazerne en stopt voor de slagboom met zijn ambulance. Ze vraagt of je mee wilt rijden. Je nieuwsgierigheid wint het van je angst om met vreemden in contact te komen en je stapt achterin. Je gaat achterin de ambulance zitten (samen met papa) en je rijdt over de parkeerplaats de garage in. Het is misschien 20 meter maar ze zetten zelfs nog even het zwaailicht en de sirene aan. Hoewel ik op het bankje ben blijven zitten en je gezicht niet kan zien weet ik hoe je glundert op dit moment. Mijn hart maakt een sprongetje, een droom die je niet kunt benoemen maar waarvan papa en ik weten dat je hem hebt, komt uit. Tranen rollen over mijn wangen van geluk. Dit voelt alsof jij vandaag in de mooiste en ruigste achtbaan in de efteling zit.


Er was een tijd dat we het helemaal zat waren om weer naar de ambulances te gaan. Gek werden we ervan dat we weer op dat bankje zaten. We zagen ertegen op en konden het positieve er niet meer van in zien. Elke dag liepen we ernaar toe, maar het verveelde ons. We vroegen ons af of dit nou de vakantie was. Na de vakantie vertelde ik huilend op het werk dat wij vooral op een bankje bij de ambulance hadden gezeten, dat het echt niet als vakantie had gevoeld. Dat ik totaal niet opgeladen was.

Tegenwoordig nemen we een boek mee en laten we jou je shuttlerun rennen. We hebben zelfs een keer frietjes meegenomen en noemen het dan uit eten op een magische plek. Het is een ander soort muziek (de sirene soms op de achtergrond, met blauwe sfeerverlichting) en we missen een tafeltje, maar er is geen restaurant waar de frietjes voor jou zo lekker smaken. We zien je smullen, we zien je genieten en stralen. En dan, dan genieten wij ook! Dan is het bankje bij de ambulace ineens een hele andere plek, waar wij juist kunnen opladen en genieten, waar jij in ontwikkeling komt. Waar de vakantie ineens toch als vakantie voelt. En tegenwoordig, bij het zien van een ambulance verschijnt er al een lach op mijn gezicht, voel ik dat ik zelf ga stralen en kan ik niet wachten om jou te vertellen dat mama vandaag een ambulance heeft gezien en direct vraag jij:"Had hij spoed of niet?"


De vakantie, hij loopt anders dan we misschien in plan A beschreven hadden, maar ook in plan B zit de vakantie vol met prachtige en magische momenten waarvan we nu voelen dat we ervan opladen!


Ben jij ook ouder van een bijzonder/kwetsbaar kind en wil je een nieuw plan ontwikkelen waardoor je weer wat meer rust, ruimte en lucht kunt ervaren. Wil je ook weer opnieuw kijken door je eigen bril? Neem dan contact met me op en we gaan samen op zoek naar hoe we jouw plan B kunnen vormgeven.


https://www.sarah-de-winter.com/contact



135 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page