top of page

Autismevriendelijke vakantie

Sarah de Winter

Eenvoud, geluk en liefde



Elk jaar leek het een beproeving, een test, een uitdaging om te komen tot een juiste vakantiebestemming en invulling van de vakantie. Zes weken lang, 24/7 invulling geven aan de dagen, hoe dan? Als ouders heb je geen zes weken vrij. De invulling van 6 weken is misschien wel voor elke ouder een uitdaging. Het niet kunnen kiezen van een bestemming die je wilt, maar je vakantie baseren op wat werkt voor jullie als gezin is wat een vakantie tot een succes kan maken.


Op dit moment zit ik op een camping op nog geen 20 min rijden van ons huis af. De veiligheid en nabijheid van thuis, de vrijheid en ontwikkelingsmogelijkheid van een vakantiebestemming. De mogelijkheid voor manlief om thuis in alle rust nog te werken en aan te schuiven als hij wil.


Ik lig aan het zwembad en kijk van een afstandje hoe onze Daan op zijn manier contact maakt. Ik zie hem achter kindjes aanrennen, ik hoor hem zijn eigen geluidjes maken en zie hem fladderen en op en neer springen, iets wat hij doet als hij duidelijk in zijn nopjes is. Het is een heel ander gezicht dan de andere kindjes (die hem met vragende ogen aankijken), maar wetende dat hij aan het genieten is kan ik hier dus ook intens van genieten. Het is nog niet zo druk op de camping, het Zuiden heeft als eerste vakantie en dit sluit dus heerlijk aan bij Daan om enigszins “rustig” een vakantie in te gaan. We kozen voor dezelfde camping als vorig jaar waardoor het voor Daan duidelijk, herkenbaar en overzichtelijk is. Hij weet de weg en gaat direct zijn eigen weg. Iets waar hij zo’n behoefte aan heeft. De wereld ontdekken, een voor hem vaak zo onbegrijpelijke wereld maar dat neemt niet weg dat hij hem wil ontdekken, dat hij dingen zelf en alleen wil doen en leren.

Al bij aankomst voelde ik hoe welkom we hier weer zijn. Bij het inchecken herkende de eigenaresse ons van vorig jaar (wat een geheugen, we waren er slechts 10 dagen). Ze weet van het autisme van onze zoon en vertelt dat ze tegenwoordig met een bandje voor om je pols werken. Ze vult direct aan dat als dit voor onze zoon niet werkt, dit geen probleem is en hij het bandje niet hoeft te dragen. Het begrip, de erkenning het voelt direct als een mooi en warm welkom.


Terwijl ik op mijn bedje bij het zwembad lig en over het water uitkijk zie ik een opa en oma aankomen lopen. Zij zijn samen met hun kleinzoon. De opa, duidelijk al op leeftijd maar met een zichtbaar sportief leven en bijbehorend lijf springt in het water en duikt als een dolfijn onder water om vervolgens een baantje te zwemmen. Borstcrawl nog wel en met een goede slag. Vervolgens gooit hij een balletje over en weer met zijn kleinzoon. Oma loopt rustig en fysiek wat minder goed ter been, zo lijkt het, naar het trapje van het zwembad. Ze wil erin stappen maar het lijkt alsof ze de hoogte niet goed kan inschatten. Ze kijkt een beetje om zich heen en mijn hoofd vult in dat ze hulp van haar man zoekt. Terwijl ik me aan het bedenken ben dat ik nooit een opa en oma heb gehad waarmee ik kon spelen, met wie ik op vakantie ging of een mooi gesprek mee voerde en hoe mooi en vertrouwt dit eruit ziet voel ik weemoed en tegelijkertijd dankbaarheid in me opkomen. Hoewel ik zelf deze ervaring niet heb gehad weet ik dat onze kinderen deze wel hebben. Ik ben dankbaar voor de bonusmoeder van mijn man. Zij speelt net zo met onze zoon als deze mensen met hun kleinzoon. Ze gaat met hem op vakantie en ontdekt met hem deze wereld en verdiept en ontdekt zijn wereld. Zou zij ook zo kijken naar dit tafereel en dan de weemoed voelen dat het spelen met haar kleinzoon zo anders is dan wat ze hier ziet?  Terwijl de gedachten door mijn hoofd gaan zie ik de opa naar het trapje zwemmen. Aangekomen bij het trapje staat hij op en geeft zijn vrouw een hand. Hij begeleid haar liefdevol, met geduld en rust het zwembad in. Het lijkt bijna alsof hij haar ten dans heeft gevraagd en ze samen de dansvloer oplopen. Ze kijken elkaar aan en de liefde straalt ervan af en weer word ik geraakt door dit tafereel.

Mijn gedachten schieten direct naar mijn man en vervullen zich met de hoop dat we zo oud mogen worden. Fit, vitaal maar vooral met liefde en oog voor elkaar. Als ook oma in het water is spelen ze met zijn drietjes met de bal. De eenvoud, het geluk, de liefde straalt ervan af. Tranen vullen zich achter mijn ogen. Ik word zo geraakt door dit schijnbaar eenvoudig en misschien wel normale (maar voor mij niet normale) beeld van liefde tussen twee mensen en hun kleinzoon. Welke verhalen zullen zij hebben, wat heeft hun leven en liefde gevormd?


Het brengt me terug in het hier…. Hoe wil ik herinnerd worden? Welke mama wil ik zijn? En hoe belangrijk is het om de wereld te ontdekken als wij op deze eenvoudige manier zoveel rust, liefde en ontwikkeling kunnen ontdekken.  Ik spring van mijn bedje op, loop naar de glijbanen. Ik zie twee stralende blauwe oogjes, witte haren en een knaloranje zwembroek naar me toe komen rennen. Ik hoor hem zeggen: ”Mama ga je mee glijden?” Tuurlijk jongen. Mama gaat mee. Samen springen en fladderen we naar de glijbaan.


Als ik terugloop naar onze vouwwagen kom ik langs een caravan die super strak opstaat. Een leuk koppel dat me al regelmatig langs heeft zien lopen als ik even ga checken of Daan niet vastloopt, spreekt me aan. De man, die echt geweldig kan vertellen waardoor ik aan zijn lippen hang en luister naar hun kampeeravonturen vertelt hoe ze na een vakantie in Frankrijk en Kroatië iedere keer weer van hun kinderen de vraag kregen of ze ook nog naar camping ’t Hemelke in Hulsberg gingen. Waardoor ze hier dus nu een vaste plek hebben. Op de vraag of ze in de afgelopen jaren ook nog ergens anders naar toe zijn geweest op vakantie, kijken ze me beide lachend aan. Nee hoor, al 24 jaar is deze camping hun vakantie. Trots en met een stralend gezicht vertellen ze dat inmiddels ook de kleinkinderen naar deze camping komen. Ze genieten zichtbaar.

Het zet me aan het denken over hoe we de vakantie willen invullen, welke bestemmingen we hiervoor in gedachten hebben en welke dromen mijn man en ik hebben om de wereld te ontdekken. Later die avond zit ik samen met mijn man voor onze vouwwagen. Hij aan een biertje, ik met een wijntje en we kletsen over deze dag en de afgelopen dagen. Nog niet eerder maakten we een vakantie mee die zo ontspannen is, voor Daan en voor ons. We genieten zo intens van de rust, de ruimte, de eenvoud, groei, ontwikkeling en elkaar. Dit voelt zo ontzettend goed. Nadat ik het verhaal van het koppel vertel dat al 24 jaar naar deze camping komt kijken we elkaar aan. We voelen beiden dat dit zowel Daan als ons zo goed doet dat we besluiten om nu alvast hetzelfde plekje te reserveren voor komend jaar. Een vakantiebestemming waarin onze Daan de wereld steeds meer kan en mag ontdekken en die ons en hem zo veel rust, plezier en liefde geeft. Voor nu is de wereld ontdekken op nog geen 20 minuten rijden van ons veilige thuis, groter en mooier dan een reis met een verre bestemming.


Geniet van je vakantie, op een manier voor die voor jullie werkt.



Liefs.....

57 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page