Eerst vertragen, dan vakantie. Goed voor jezelf zorgen, met vallen en opstaan, plan B.
Mijn lichaam geeft meerdere signalen af, maar ik luister niet. Je kunt alleen dat geven wat je hebt, leer ik in mijn opleiding tot coach.
Goed voor jezelf zorgen, zodat je goed voor een ander kunt zorgen.
Mijn hoofd draait overuren, mijn energie is gedaald tot onder het 0-punt, de slaap gaat weer slechter, middagdutjes steken weer de kop op, een blaasontsteking en koortslip heb ik al gehad en toch probeer ik nog steeds alle ballen in de lucht te houden.
Mijn dagelijkse wandelingen verdwijnen, mijn eigen meditatiemomentjes zijn ver te zoeken. Het wekelijkse sportmoment wordt door energiegebrek afgezegd, feestjes worden geannuleerd, de snoepkast gaat weer open, gezonde maaltijden zijn verdwenen, tijd samen met manlief is???? Geen idee waar die is.
Wat gebeurt er? Ik stap, nee spring, lekker met twee benen in mijn eigen valkuil. Een grote en diepe valkuil die ik zelf gegraven heb. Eentje waar ik lang aan heb gewerkt en die ik regelmatig tegenkom. Het lukt me vaak om hem op tijd te zien, echt aan te kijken en er bewust om heen te lopen. Deze keer niet. Deze keer spring ik er lekker in. Alle oude gedachten en patronen heet ik weer welkom. Ik probeer mijn hoofd boven water te houden, het werk stapelt zich op, de wasmand puilt uit, de koelkast oogt leeg en het gevoel van falen groeit waanzinnig.
Het is bijna vakantie, zegt mijn hoofd. Ik weet echter zeker dat ik zo de vakantie niet in kan en ook niet wil. Dus dit vraagt om vertraging, bewustwording…
Practice what you preach zegt een stemmetje in mijn brein.. Wat was mijn plan B ook alweer en waarom heb ik dit deze keer (nog) niet ingezet?
Het start met het accepteren dat er dus middagdutjes nodig zijn. Dit vind ik lastig maar ik weet dat dit nodig is om weer op te laden. Dus hoor ik mijn zoontje zeggen: "Mama moet je weer even slapen?" Deze vraag raakt me. Ja knul, mama moet WEER even slapen en kan nu niet spelen. het lukt niet, mama is te moe. Het raakt me, want er komt weer meer op papa's schouders. In mijn hoofd blijft het stemmetje herhalen dat ik weer gefaald heb, maar deze keer luister ik er niet naar. Of, ik luister er wel naar maar geef het een mooie aanvulling. Het is me deze keer inderdaad niet gelukt, dat is niet erg, ik heb je gehoord, ik luister nu naar de signalen en ga er nu wat mee doen. Ik kom hier wel bovenop, ik weet immers wat ik moet doen en ik ben me er nog bewuster van geworden dat ik beter mag luisteren naar mijn lichaam. Bedankt voor de les.
Dus, extra slaap wordt ingezet. Zonder ben ik namelijk niet zo leuk, is mijn lontje heel kort en ben ik gewoon niet de mama, partner en vrouw die ik graag wil zijn, die ik ben. Maar zo gauw als ik de extra slaap inzet, als ik mijn middagdutjes weer even toelaat, dan knap ik snel op. Vervolgens kan ik mijn dagelijkse wandelingen weer maken. Ik voel direct dat mijn lijf weer reageert. Mijn hoofd wordt leger, de gedachtes worden weer aangenamer en ik ontspan meer. Mijn humeur wordt beter.
Daarna plan ik mijn meditatiemomentjes weer in. Rustig aan, 3 per week. Hiervan weet ik dat dit haalbaar is en ons sportmoment wordt weer opgepakt. Als de energie weer op peil is worden opa en oma een keertje extra "ingezet" (wat zijn we toch elke keer weer dankbaar dat zij ons mannetje dan willen opvangen). Samen met mijn man plannen we een dagje NIKS. We weten inmiddels dat we die dag nodig hebben. Hoewel we de neiging hebben om in deze dag altijd alles te proppen wat we de afgelopen tijd niet hebben kunnen doen (uit eten, op bezoek gaan bij vrienden, winkelen, een activiteit samen, klusjes in huis, het huishouden, de boodschappen noem maar op), doen we bewust niks. Gewoon samen thuis, een boek lezen, een goed gesprek en een lekker drankje. En dan, dan voel ik mezelf terugkomen.
Er zijn nu eenmaal momenten dat de zorg voor een kind met autisme net iets extra’s van je vraagt. En met net iets extra bedoel ik, als ik heel eerlijk ben, heel veel extra. Het puzzelen waarom zijn gedrag anders is, wat onze zoon nodig heeft en waar de onrust vandaan komt kan veel van hem en ook van ons vragen.
Als het teveel wordt voel ik dit aan mijn lijf (en mijn man merkt het zeker weten aan mijn humeur). Er komen allemaal signalen, die ik deze keer negeerde. Ik zag ze wel, maar wilde ze eigenlijk niet zien, ik had er geen tijd voor vond ik zelf. Maar hoe langer ik de signalen negeerde hoe meer en heftiger ze werden. Het duurde deze keer wat langer voordat ik het door had, maar toen ik dan eindelijk besloot om te luisteren naar mijn lichaam en even de rust pakte die ik nodig had, voelde ik dat ik het wat ver had laten komen. En dat is oke, het gaat immers met vallen en opstaan.
Als het zo gemakkelijk was om patronen te doorbreken en je gewoontes te veranderen dan zaten er veel mensen zonder werk en zou het leven een stuk saaier zijn. En saai, daar houdt deze dame niet van. Ik houd wel van een uitdaging.
En dit is zeker een uitdaging; goed voor je kind zorgen en tegelijkertijd nog beter voor jezelf zorgen, zodat je goed voor je kind kunt zorgen.
Ik heb vaak de neiging om maar door te gaan en mijn eigen signalen te negeren. Het start met het afzeggen van de dingen die ik zo hard nodig heb, zoals die dagelijkse wandeling (tijd voor mezelf), zoals mijn meditatiemomentje (even uit mijn hoofd en voelen), zoals mijn wekelijkse sportmoment (samen met mijn man) en zoals de gezonde maaltijden.
Goed voor jezelf zorgen is van essentieel belang als je een bijzonder kind hebt. Goed voor jezelf zorgen zorgt er namelijk voor dat je goed voor je kind kunt zorgen.
Wat zeg jij allemaal af voor jezelf in de hoop dat je juist dan meer tijd hebt om goed voor je kind te zorgen?
Ik ben weer gestart met goed voor mezelf zorgen. Ik ken mijn plan B, ik heb dit opgesteld en weet wat voor mij/ons gezin werkt. Ik ga rustiger de vakantie in, want vakantie met een bijzonder kind, dat is een heel andere uitdaging.
Het gaat er niet om hoe vaak je valt. Het gaat erom hoe vaak je opstaat.
Comments