De spiegel van jou in mij....
Over uitvallen als moeder van een bijzonder kind en weer opstaan. Over PTSS, autisme, voelen, luisteren en je eigen tempo mogen bepalen.
Over ergens geen woorden aan kunnen geven en dan toch de meest rake zin kunnen uitspreken. Over de spiegel van jou in mij. Over jezelf vinden, ons lijf onthoudt.
Het is even stil geweest in huize de Winter, nouja stil?! Voor de buitenwereld dan want binnen de 4 muren van huize de Winter stormde het. Naast mijn leven als mama, vrouw, coach en diverse andere rollen die ik mag vervullen werk ik ook al ruim 20 jaar bij de politie. Hoewel ik deze baan altijd met veel liefde en passie vervuld heb, voelde ik nu een andere kant.
Terwijl een collega me vertelde over een incident waar hij bij was geweest voelde ik het gebeuren. Er knapte iets, er scheurde iets open en een tsunami aan gevoelens kwam naar boven. Het was niet meer tegen te houden. Ik werd overspoeld door een allesoverheersende angst. Ik zag en voelde overal gevaar, had nachtmerries en stortte in. Het lukte niet meer om zelf de boodschappen te doen, het huis uit te gaan of om auto te rijden. Ik had geen psycholoog of psychiater nodig om te begrijpen wat er gebeurde, dit was PTSS. Een diagnose die helaas later ook door een professional werd bevestigd.
Maar wat gebeurde er toch in mij? Geluid kwam zo hard binnen, de auto’s leken zo snel te rijden en het tempo waarin de wereld zich begaf leek wel alsof je een film kijkt en probeert te begrijpen terwijl hij op fast forward staat. Zo snel gingen de beelden, ging het leven. Ik kon er geen touw meer aan vastknopen en het maakte me voor mijn gevoel nog gekker dan dat ik al was. Ik zat thuis met de gordijnen dicht en de deur op slot. Maar zelfs in mijn eigen huis voelde het nog niet veilig. Als ik onder de douche stond en mijn man kwam de badkamer binnen dan schrok ik zo hevig, dan had ik het gevoel alsof er iemand binnen kwam die me iets aan zou doen. Ik voelde overal gevaar, zelfs thuis. Het waren de geluiden van een simpel kommetje yoghurt leegschrapen die voor kortsluiting in mijn hoofd zorgden. Ik kon er intern compleet van doordraaien, wilde schreeuwen en gillen, slaan schoppen, bijten, krabben… en het liefst alles te tegelijk. Ik voelde een enorme woede in mij, waarna ik volledig in kon storten en moest slapen (en dan hebben we het pas over het ontbijt en de dag die net begonnen was). Gewoon geluid, het geluid van een kommetje yoghurt leegeten was al te veel! Overprikkeling noemde men dat. Het duurde even voordat ik besefte dat dit wel eens zou kunnen zijn wat jij, mijn lieve zoon met autisme, regelmatig ervaart. Niet als gevolg van PTSS maar wellicht wel in jouw hoofd. Overprikkeling…
Dat de snelheid en hevigheid waarmee dit leven wordt geleefd gewoon te veel is, te snel en te anders is dan dat jouw brein aankan. En jij laat dat op de meest pure manier zien.
Daar waar ik me probeerde in te houden (wat overigens vaak niet lukte) laat jij datgene wat je voelt en ervaart zien en horen. Jij schreeuwt wel, jouw gevoel komt eruit. Hoewel je er geen woorden aan kunt geven geef jij door middel van gedrag of geluid wel uiting aan je gevoel. En daar kon ik iets van leren, daar mocht ik in mijn therapie naartoe. Naar mijn gevoel. Voelen wat ik al die jaren weggestopt had, het moest, het kon niet meer anders en het kwam eruit, het wilde eruit. Ik had jarenlang ervaringen in mijn lijf opgeslagen die ik nooit ontladen had.
Ik ging aan de slag en een intense periode van vallen en opstaan volgde. Ik kon er niet omheen maar moest er echt doorheen. Ik ging diep en nog dieper. Soms een stapje vooruit om vervolgens weer een aantal stappen achteruit te gaan. Het bracht me regelmatig terug naar het verleden en liet me de pijn voelen en zien die ik had weggestopt, had opgeslagen en bewaard tot het moment dat ik het wel aankon (of er niet meer omheen kon). Ik pakte niet alleen de trauma’s van mijn werk bij de politie aan, maar ook van vroeger uit mijn eigen jeugd. Ik schreeuwde, huilde, voelde schaamte, angst en pijn, de echte pijn en stopte met vechten. Ik startte met voelen, echt voelen van alles wat er was en is. Ik liet het allemaal gebeuren. Ik voelde me schuldig omdat ik er, in zo veel rollen, niet kon zijn en ook mijn meest dierbare rol, mama zijn, lukte niet. Ik kreeg geen contact meer met je en bovenop die PTSS kwam de angst om mijn gezin kwijt te raken.
Jij, zo klein en groot als je bent, deed precies dat wat goed was voor jou. Je sloot je af van mij. Je maakte weinig tot geen contact meer met me en hoe pijnlijk het ook was, ik begreep het. Je moest wel, net zoals ik dit moest doen. Ik, mijn energie, was niet fijn om bij in de buurt te zijn. Ik bracht je nauwelijks naar bed of naar school. Ik ontving geen knuffels meer van je en bij bijna alles zei je: “Dat doet papa.” Ja, inderdaad dat doet papa. Papa deed zo veel dat ik me nu nog afvraag hoe hij dit heeft volgehouden, maar hij deed het. En ik werkte hard, aan beter worden. Stapje voor stapje, samen met een geweldige therapeute. Zij liep naast me, week niet van mijn zijde en volgde mijn tempo. Dat wat ik eerder bij jou had gezien ervoer ik nu zelf. Iemand die in je eigen tempo met jou meeloopt. Bij wie ik me veilig voelde en waar vertrouwen zat. Bij haar kon ik die stukken van mezelf aankijken die gezien mochten worden. Ook ik koos niet voor het reguliere pad, net zoals jij geen regulier pad volgt. Ik koos voor een pad waarvan ik wist dat dit goed was voor mij (want ik had geen tijd te verliezen). En het werkte. Ik maakte stappen, ik kwam met en met weer buiten en mijn systeem kwam tot rust. Er vond heling plaats en ik merkte dat ik weer kon genieten. Ik hoorde buiten weer vogeltjes fluiten en voelde de zon weer. De gordijnen gingen weer open en de deur weer van het slot. Ik leek weer adem te kunnen halen.
En zo ontstaat het moment dat ik je weer eens naar bed mag en kan brengen.
Samen lopen we de trap op naar jouw slaapkamertje. We poetsen je tanden en je doet je, alvast klaargelegde, paw patrol-pyjama aan. We gaan met zijn tweetjes op onze zij in jouw veel te kleine eenpersoons steigerhoutenbed liggen en slaan het paw patrol dekbed met verzwaringsdeken over ons heen. We kijken elkaar aan en je slaat je kleine armpje om mijn schouder. Ik aai jou over je gezichtje en we blijven elkaar aankijken. Ik voel op dat moment een intense liefde voor jou en nu ik hier zo lig samen met jou voelt het eindelijk weer warm. De tranen vullen zich al achter mijn ogen van geluk. Ik besef me echt dat het weer beter gaat. En terwijl ik opga in het moment en geniet van die warmte van jou en in je blauwe oogjes kijk, die mij zo enorm spiegelen hoor ik je zeggen:
”Ik heb mijn mama weer gevonden”.
Ik voel dat mijn hele lijf reageert. Ik voel de liefde, de pijn, het verdriet en geluk. Ik voel dankbaarheid. Ik voel het allemaal door mijn hele lichaam. Ik voel dat ik leef!!! Ik kan nog net zeggen, Ja lieverd, je hebt je mama weer gevonden en trek je nog iets meer naar me toe. Tranen stromen over mijn wangen. Deze keer niet van verdriet maar van geluk. Ik kus je zachtjes op je voorhoofd en denk bij mezelf, mama heeft zichzelf ook weer gevonden.
Hoe is het mogelijk dat jij, ons manneke die bijna niks uit zichzelf kenbaar kan maken, dit in woorden kan vatten? Dat je deze zin op dit moment zo kunt uitspreken? Zo puur als je reactie is op het moment dat het niet goed voelt, zo puur is je reactie ook nu.
Ons lijf onthoudt en jij, jij spiegelt!
Comments