Over vriendschap en geduld. Een stapje terug doen, de andere kant. Over je verhaal delen. Het is maar net van welke kant je het bekijkt…..
Het duurde lang voordat wij ons verhaal, onze kwetsbare kant konden/durfden te delen met vrienden. Maar toen we dit eenmaal konden toelaten ontstonden er mooie inzichten en nog meer begrip. Het hebben van een zoontje met de diagnose autisme vraagt iets anders van ons als ouders. Het vraagt ook iets anders van onze vriendschappen.
Van een vriendin ontving ik via whattsapp het volgende berichtje:
“Weer een super mooie blog. Het is voor ons als vrienden ook een moeilijke periode geweest. Je ziet je vrienden struggelen en het lukt niet om bij elkaar te komen op welke manier dan ook. We wilden er voor jullie zijn maar het lukte niet. Dan is echte vriendschap en stapje terug doen en er vooral gewoon zijn voor de ander, wel laten weten dat je blijft tot het moment dat het wel weer lukt… en zo blij dat dat er weer is. We hebben jullie gemist en volgen jullie tempo en mogelijkheden. Bij elkaar zijn is elke keer weer mooi, het gaat niet om hoe vaak. Dat is wat vriendschap zo belangrijk en mooi maakt. “
Toen ik dit las kreeg ik de tranen in mijn ogen en niet veel later rolden ze over mijn wangen. Lang waanden we ons alleen in dit proces.
De feestjes gingen gewoon door, alleen konden wij er niet naartoe. De gezellige etentjes vonden gewoon plaats, alleen zaten wij niet aan tafel. De avondjes met een vuurtje in de tuin, ze waren er maar wij voelden de hitte van het vuur niet. De wijntjes, ze smaakten ongetwijfeld heerlijk, maar wij dronken ze niet samen. Verhalen werden gedeeld en er werd samen gelachen en misschien ook wel gehuild, maar lang deden wij niet mee, spraken we niet, vertelden wij ons verhaal aan niemand.
Wij zaten zo vast in ons eigen ding, ons eigen verhaal dat we onze vrienden misschien wel te weinig hebben meegenomen in wat er bij ons speelde, wat we voelden en hoe het was. Ons verhaal. Wij waren zo bezig met overleven dat we geen tijd en energie voelden, geen mogelijkheid zagen om dit bespreekbaar te maken. We wisten ook nog niet wat het was, hoe het heette, of er een naam voor was. Faalden wij, deden we iets fout? Waarom lukte het niet? We zagen het niet.
Wat we nog minder zagen was hoe dit voor onze vrienden moet zijn geweest. Hoe zij aan de zijlijn hebben toegekeken, machteloos hebben gestaan en niets konden doen. Niet omdat ze dat niet wilden, maar omdat wij het niet toelieten. Omdat we ons steeds meer isoleerden, omdat het gewoon (nog) niet lukte.
We lieten gewoon niemand toe. We hadden even nodig om dit zelf te ontdekken, te voelen, te ervaren. Pas toen we hier doorheen waren konden we anderen toelaten. Konden we anderen meenemen in waar wij inzaten.
Achteraf kan ik het misschien wel het beste omschrijven als een rouwproces, ieder op zijn eigen manier in zijn eigen tempo.
Het zijn de mensen om ons heen, onze vrienden die af en toe dat berichtje sturen waar we zo blij om zijn. Het zijn deze vrienden die weten dat het in sommige periodes minder gaat en wij er niet zullen zijn. Het zijn de vrienden die we steeds weer huilend mogen bellen omdat het even minder gaat en voor de zoveelste keer luisteren naar ons verhaal. De vrienden die, als we aan de telefoon hangen ineens abrupt in hun gesprek worden onderbroken door onze zoon met altijd dezelfde vragen, waar zij altijd weer netjes antwoord op geven. Zij weten inmiddels dat we er aan werken om hem aan te leren dat hij soms even moet wachten, dat je niet altijd zo door een gesprek heen kunt praten. Zij weten ook dat het aanleren hiervan wat langer duurt, meer tijd vraagt. Van hem, van ons en dus ook van hun.
Steeds vaker kunnen zij ook een vraag stellen aan ons manneke en steeds vaker geeft hij dan ook een antwoord terug. Ze weten dat ze even moeten wachten, dat zijn verwerkingstijd iets langer duurt. Ze wachten dan ook geduldig en of ze nou een antwoord krijgen of niet, dat maakt niet uit. Ze pakken daarna de draad in het gesprek gewoon weer op. Ze weten inmiddels op welke tijden het wel en niet handig is om te bellen en echt in gesprek te kunnen komen. Ze houden rekening met ons en dat voelt geweldig.
Niet alle vriendschappen hebben het gered en dat is niet erg, maar er zijn ook vriendschappen, vriendschappen zoals hierboven beschreven. Vriendschappen die niet meer overgaan, die een nog veel mooiere betekenis hebben gekregen. Vrienden die het lef hadden en het vertrouwen om een stapje terug te doen. Die erin geloofden dat het wel goed zou komen. We hebben jullie op dat moment niet gezien, we konden jullie niet zien. Maar we zijn er weer, we zien en horen jullie en we weten een ding zeker. Vanaf nu nemen we jullie mee in ons proces, waar jullie deel van uitmaken. Dat zien we nu! En als het andersom ooit nodig is, weet dan dat ook wij zullen wachten, een stapje terug doen als het nodig is.
Dankbaar voor het geduld, dankbaar voor mooie vriendschappen.
Comentarios