Over kwetsbaarheid, het verhaal achter de voordeur durven delen. Over de liefde, het begrip en dankbaarheid die je dan kunt ontvangen en mag voelen.
Al voor de geboorte van onze zoon Daan woonden wij samen met onze oudste zoon in dit huis. Een fijn huis in een leuke straat met lieve buren. Buren die we altijd netjes gedag zeiden en waarvan we wisten dat als er iets was dat we bij elkaar konden aankloppen maar verder waren wij voornamelijk een beetje op onszelf.
Onze deur stond wel altijd open voor vrienden en familie. Zij konden zonder aankondiging gewoon bij ons binnenwandelen. Heerlijk vond ik dat. Lekker de boel de boel laten en dan terwijl je aan de strijk was, gewoon in de tuin ploffen en genieten van gesprekken, lachen maar ook samen huilen met vrienden of familie.
Na de geboorte van Daan veranderde dit. Bezoekjes moesten aangekondigd worden en voorbereid. Als je bij ons op bezoek kwam dan kon het zijn dat we je eigenlijk na 5 minuten het liefst alweer zagen vertrekken. Niet omdat we geen zin hadden in jou als bezoek, maar omdat we of zo weinig slaap hadden gehad, dat we helemaal op waren of omdat onze zoon het op een krijsen zette. Kwam je rond bedtijd dan kon het zijn dat een van ons nog uren naast Daan moest zitten en kwam je als hij sliep dan kon het zomaar zo zijn dat hij binnen no time huilend en schreeuwend wakker werd, waardoor een van ons toch met hem bezig was. Laten we het zo zeggen het was nogal een uitdaging om bezoek te ontvangen. Ons mannetje vroeg net iets meer aandacht en liefde van ons, net iets meer energie, waardoor de deur die altijd wagenwijd open stond ineens veel gesloten was.
We vertelden eigenlijk niet veel mensen van de situatie waar we in zaten. We hadden het hier en daar wel eens benoemd dat de slapeloze nachten ons opbraken, maar hoe erg het echt was dat deelden we niet. Voor mij voelde het als falen, het vele huilen en het gebrek aan slaap. Het voelde alsof ik als moeder iets fout deed, ik mijn eigen kind niet begreep. En hoewel we alle literatuur erop na hadden geslagen en in 5 jaar tijd echt uitvoerig hadden uitgeprobeerd, niks hielp. Het slapen, of eigenlijk het gebrek eraan brak ons en vooral mij als moeder op.
Ik raakte zelf in een diep dal. Gelukkig ben ik gezegend met een man die goed om kan gaan met weinig slaap. Zelf heb ik wel echt mijn slaap nodig, als kind al. Dus dat de sfeer er in huis ook niet gezelliger op werd was een logisch gevolg van niet slapen. Maar met wie deel je dat? Met wie deel je, dat het opvoeden van je kind niet lukt en het slapen of beter gezegd, het gebrek aan slaap je langzaam verandert in een monster van een mens? Met wie deel je dat je je man steeds vaker afsnauwt en dat de mooie kleuren langzaam veranderen in een beeld van lichtgrijs naar donkergrijs en zwart. Dat de meer dan geweldige en overdonderende energie die je ooit bezat helemaal weg is? Dat je jezelf niet meer herkent en ook niet meer leuk vindt. Waar vind je de energie om hiermee aan de slag te gaan en hoe dan?
Ook voor mij was het een lang en vaak pijnlijk proces van vallen en opstaan om weer terug overeind te krabbelen. Het was echt opzoek gaan naar wat voor mij, voor ons werkte. Het was een zoektocht die ik alleen en samen met mijn gezin aan moest gaan, tenminste dat dacht ik. Want wie begreep dit nou?
Inmiddels zijn we een aantal jaren en een diagnose verder. Daan heeft autisme, onze zoektocht, ons verhaal heeft richting gekregen.
En ook nu weet ik dat niet iedereen ons verhaal zal begrijpen, maar sinds we onze omgeving hebben meegenomen in wat er speelt, open durven te vertellen over hoe het echt is, hoe mooi maar ook zwaar het kan zijn om een kind te hebben dat anders is, komt er zo veel meer begrip.
Ik ontvang lieve reacties van veel mensen, maar de meeste lieve reacties ontvang ik dagelijks in onze straat van onze buren.
Onze lieve buren en buurmeisjes, die elke keer weer reageren als Daan, met zijn witte haren en blauwe ogen op de glijbaan in de tuin staat, over de heg kijkt en uit volle borst hun naam roept (en geloof me elke keer kan echt vaak zijn). Onze buren, waar Daan elke keer weer even op de scooter of op de motor mag zitten. Onze lieve buren, waar hij elke keer weer voor het raam staat te zwaaien en waar hij gewoon naar binnen mag gluren. Onze buren die nog meer kadootjes komen brengen omdat Sinterklaas ze op het verkeerde adres heeft afgegeven. Onze buren die regelmatig een bbq in de straat organiseren, waardoor wij er even uit zijn, maar toch zo dichtbij zijn dat het voor Daan heel veilig voelt.
De gesprekjes die de buren uit onze straat voeren met ons mannetje. Gesprekjes die eigenlijk nog geen gesprekjes zijn. Gesprekjes waarin hij mag oefenen met vragen stellen en het soms ook lukt om te luisteren en een antwoord te geven als zij een vraag stellen. Gesprekjes die vaak hetzelfde zijn, heel eenzijdig zijn. Gesprekjes waarin je 100 keer dezelfde vraag krijgt en waarin zij 101 keer geduldig hetzelfde antwoord geven.
Soms heb je even nodig voordat je met je omgeving durft te delen wat er achter je voordeur speelt. Het kan zo veilig voelen om de voordeur dicht te laten en op slot te houden, maar het kan zo mooi zijn als je je voordeur open durft te doen!
Dankbaar dat onze zoon in deze straat met deze lieve buren mag opgroeien. Dankbaar dat zij de moeite nemen om het verhaal achter onze voordeur willen horen en zien.
Comments