Verandering en aanpassen heeft tijd nodig.
De start van een dag!
Toen onze zoon van onderwijs wisselde merkten wij dat zijn gedrag veranderde. Wij ervaarden dit als lastig gedrag. Maar kinderen zijn niet lastig, ze hebben het lastig. Dit las ik in een boekje van Meester Bart Heeling en dit zette me aan het denken over de start van de dagen in die tijd, waar ik eerder al iets over op papier zette:
En zo start weer een nieuwe dag.
De wekker gaat, althans het “zonnetje” gaat schijnen van mijn wake-up light en nog voor de vogeltjes gaan fluiten ben ik op. Ik schafte deze wake-up light aan om ontspannen wakker te kunnen worden en op zich werkt de wekker wat dat betreft voor mij prima. Langzaam maak ik de jongens wakker. De oudste heeft proefwerkweek en de jongste, Daan, is begonnen aan week 3 op het speciaal onderwijs. En bijna elke ochtend is het raak.
Raak, wat is dat dan?!
De dag lijkt redelijk te starten, Daan geeft aan dat hij nog even in bed wil blijven liggen maar op een gegeven moment staat hij op. Ik leg zijn kleren klaar. De trui op bed met de voorkant naar beneden, zodat hij precies weet hoe hij hem aan kan trekken en de broek op de grond. De sokken, dat wil nog niet helemaal lukken dus die trek ik hem aan.
Bij het wassen loopt het al niet helemaal lekker en voor we het weten begint hij te roepen en schreeuwen. Hij schreeuwt naar zijn denkbeeldige vriendjes, Nikkie en Zino. Sinds de spanning bij ons manneke zo hoog is, heeft hij deze twee onzichtbare vriendjes. Hij praat en schreeuwt tegen ze, ze moeten ophouden, “Nee Nikkie stop daarmee” enz. Dit doet hij om met zijn spanning om te gaan, deze kwijt te raken.
Het volume staat op standje 100 en daardoor vlieg ik ook al snel naar standje 100.
En dit is dus precies waar het fout gaat. Na al 3 weken deze ochtenden vol geschreeuw ben ik er klaar mee. Het lontje is….
Ik weet niet eens meer wat een lontje is. Ik besluit om vooral door te ademen en de tafel beneden te gaan dekken. Tot mijn grote verbazing heeft onze oudste dit al gedaan, super lief! Hij herkent deze momenten ook en zorgzaam als hij is neemt hij me dan altijd iets uit handen. Ik ben trots en voel zo veel liefde voor deze knapperd en hoe ook hij hiermee omgaat. Echter ik zie ook meteen dat de gedekte tafel niet helemaal is wat het moet zijn. Hiermee bedoel ik, er staan grote borden op tafel in plaats van kleine. Nu zou je kunnen denken, dat maakt toch niks uit? Nee, voor mij niet, voor mijn man niet en voor onze oudste zoon ook niet. Maar, nog voordat ik kan bedenken of ik hier nu wel of niet iets van moet zeggen of toch de kleine bordjes op tafel wil zetten is Daan al beneden. Het valt hem direct op en ja hoor, vanaf dat moment wordt het geschreeuw meer en nog harder. Het volume kan nog harder dan standje 100, zo blijkt.
Ik praat tegen mezelf: ”Rustig blijven, rustig reageren, adem halen! Hij kan er niks aan doen!” Maar als ik eerlijk ben, ik word er gek van. Ik word gek van al 3 weken achter elkaar elke ochtend dit geschreeuw. Ik verlang ergens naar een rustige ochtend, naar dat eerste kopje thee kunnen drinken in stilte. Ik besluit om hem even naar zijn kamer te sturen, ja op een hele rustige manier (terwijl mijn hoofd als een kanon uit elkaar spat). Ik geef aan dat hij daar verder kan schreeuwen en als hij klaar is dat hij dan naar beneden kan komen. Boven gaat het geschreeuw lekker verder, want als hij nog niet klaar is kan hij echt niet zomaar stoppen.
Na ruim een half uur besluit Daan dat hij klaar is met zijn geschreeuw en dat hij nu toch zijn boterham wil eten.
Vervolgens kijken 2 blauwe oogjes me aan en vraagt hij heel lief of hij Enrique Iglesias mag horen met Me Pase. Het liedje van dit moment, ik denk dat we deze gemiddeld elke dag 40 keer horen (waarvan een keer of 5 gewoon per toeval op de radio)
Hij pakt de gitaarstandaard die hij zelf heeft omgedoopt tot microfoonstandaard (net als Keane, he mama? Ja lieverd, net als Keane) en doet zijn optreden. Met houterige pasjes danst hij op en neer en zwaait de standaard in de lucht en ik zie de ontspanning over hem heen vallen.
Ik hoor het mezelf zeggen, al 3 weken elke dag dit geschreeuw.
Maar hij zit pas 3 weken op deze nieuwe school. Nieuwe tijden, nieuwe juf, nieuwe kindjes, nieuwe leervorm, nieuwe omgeving, een andere weg naar school toe, alles is nieuw en anders! Voor mijn zoon die autisme heeft zijn het pas 3 weken en heeft hij nog iets langer nodig om dit te kunnen verwerken!
Het zette me aan het denken, wanneer is het al en wanneer is het pas?
Toen ik net zwanger was voelde ik me pas 3 weken zwanger, maar als ik 3 weken ziek ben dan zijn het al 3 weken. Als ik 3 weken ontbijt op bed zou krijgen dan zou ik het al vinden.
Als ik drie weken getrouwd ben, dan zijn het pas drie weken. Als ik me bewust word, door welke ogen ik kijk, kan dit mijn kijk zomaar veranderen.
Door welke ogen kijk jij?
“If you change the way you look at things, the things you look at change.” Dr Wayne Dyer.
Voor nu, op naar een nieuwe ochtend. Misschien maar direct opstaan met het geweldige nummer van Enrique Iglesias, Me Pase op standje 100 door de muziekbox in plaats van het zonnetje van mijn wake-up light….
Comments