Wie heeft hier nou de koptelefoon op?!
Vaak zeggen wij dat jij nog geen woorden kunt geven aan hetgeen je voelt, soms komen we erachter dat je dit wel doet, echter dat we niet goed luisteren. Het gaat met vallen en opstaan, we leren elke keer weer. Ouderschap, het opvoeden van een zoontje met de diagnose autisme, zo mooi en tegelijkertijd soms zo moeilijk.
Elk half jaar gaan we, zoals zo velen, naar de tandarts. Dit levert over het algemeen geen spanning bij ons mannetje op, tenminste het bezoek zelf. Ons mannetje, onze Daan, gaat van kleins af aan mee en moet of hoeft nog niks. Spelenderwijs laten we hem kennismaken met de stoel en dat je je mond open mag houden zodat die vreemde, maar aardige en geduldige meneer naar je tanden kan kijken.
Elke ochtend en avond poetsen we jouw tanden… Nouja, poetsen. Met een smile van oor tot oor zit jij met de tandenborstel in je mond, de kaken op elkaar geklemd op de wc in onze badkamer. Je voetjes raken nog niet de grond als je daar zit en je gooit je hoofd het liefste naar achteren. Je hoort ons wel zeggen: ”Mondje open, zo kan ik niet poesten”, maar ergens vind jij dit spelletje prachtig. Jij bijt heel hard op de tandenborstel en wij proberen deze los te wrikken en toch nog met een poetsende beweging over al die kleine tandjes te gaan. Jij hebt twee tandenborstels, een waar jij zelf mee kan poetsen (op kan bijten) en eentje waarmee wij proberen om jou tanden te poetsen terwijl je er heel hard op bijt.
En dan komt de dag dat we deze goed onderhouden tandjes, waar heel veel aandacht aan wordt besteed, mogen laten zien aan de tandarts. Daar waar ik heel blij ben met dat extra berichtje dat we altijd ontvangen van de tandarts wanneer we weer mogen komen, weet jij precies wanneer dit is. We waren helemaal vergeten dat dit samen viel met een studiedag en we besluiten om de tandartsafspraak te verzetten en je te verrassen met een dagje zwembad, waar jij zo kunt ontspannen. We vertellen jou dat we een andere keer naar de tandarts gaan en vertrekken op de bewuste dag naar het zwembad. Een fantastische dag in een heel rustig zwembad volgt, wat hebben we genoten…. Voor jou is het altijd zo fijn als het niet zo druk is. Maar eigenlijk, eigenlijk zouden we naar de tandarts gaan. Als we in de auto naar huis zitten benoem je dit al.
En ook na deze dag horen we je regelmatig zeggen: ”De tandarts is in Voerendaal.” Ja schat dat klopt, de tandarts is in Voerendaal. Een van de uitingen van jouw autisme blijkt uit de echolalie, het napraten en herhalen van zinnen. Dus wij zijn gewend dat er veel hetzelfde verteld en veel herhaald wordt in ons huis. Dus de zin, De tandarts is in Voerendaal, horen we in de tijd hierna heel vaak. Als ik het zo vaak zou opschrijven als het gezegd is in deze periode, zou niemand waarschijnlijk meer verder lezen. En toch, we horen het wel, maar luisteren niet.
Als vervolgens de dag van de nieuwe afspraak bijna is aangebroken krijgen we een telefoontje van de tandarts. Hij heeft een begrafenis en we moeten de afspraak verzetten. Ergens voel ik dat dit te lang gaat duren en vraag de assistente naar de eerstvolgende mogelijkheid. Helaas, het duurt gewoon iets langer, niks aan te doen. Maar vanaf dit moment houdt het verhaal, de zin van de tandarts niet meer op. Elke dag horen we je zeggen dat de tandarts in Voerendaal is, hoe hij heet en welke kleur haren hij heeft. Elke dag herhaal je dit zeker 40 keer. We worden er gek van, maar lijken je maar niet te horen. Je begint er zelfs over tegen anderen, op school praat je over de tandarts en met je therapeute heb je het erover. We krijgen zelfs de vraag of je bang bent voor de tandarts. Bang? Nee helemaal niet, hoe komen ze hier toch bij?
En pas, pas als wij als ouders elkaar aankijken en het eigenlijk helemaal zat zijn, bedenken we ons dat dit item, deze afspraak zo lang in jouw hoofd blijft zitten totdat hij "afgevinkt" is. We besluiten om de tandarts opnieuw te bellen en te vragen of het echt niet eerder kan. Er is een gaatje over een paar dagen die we met beide handen aangrijpen.
Als je eindelijk bij de tandarts bent geweest komt er rust in jouw hoofd. Het gaat niet meer over de tandarts, de zin verdwijnt. We halen opgelucht adem.
Het lukt jou nog niet om met woorden te zeggen dat we eerder naar die afspraak moeten, dat het voor jou te lang duurt. Dat we een afspraak niet zomaar kunnen verzetten. Dat het afzeggen van een afspraak nog lastig te verwerken is. Het duurde even maar we hebben je gehoord, we hebben eindelijk naar je geluisterd.
Soms moet je anders luisteren om te begrijpen wat er gezegd wordt.
Voor nu, op naar het maandelijkse luchtalarm dat een keer niet af is gegaan……. Helaas kunnen we deze afspraak niet voor je verzetten.
Comments