
Wat niet zichtbaar is zit verstopt onder deze deken.
Een investering in contact maken, echt contact.
Hoeveel tijd heb jij nodig om echt contact te maken? Hoeveel tijd mag het kosten?
Het is een donderdagmiddag in april en ik ben in de tuin aan het spelen met Daan. De zon schijnt, het is heerlijk weer en we gooien met een opgeblazen doorzichtige strandbal met zeedieren erop naar elkaar. We pakken de bal van elkaar af en rennen op onze blote voeten achter elkaar aan. We lachen en hebben echt plezier. Ik zie het bij Daan en voel het bij mezelf.
Deze middag zal de therapeute thuis langskomen voor een sessie met Daan. Ze werkt zowel op school als thuis met Daan, maar vandaag komt ze dus thuis.
Het lukt Daan namelijk even niet om naar school te gaan. Het zorgt voor te veel stress waardoor we in overleg met school besluiten om hem thuis te houden. Mijn man en ik wringen ons in allerlei bochten om de dagen dat hij thuis is, in plaats van op school, op te vangen. En dit doet iets met je gedachten, de druk die je voelt van het werk dat blijft liggen, een team dat je in de steek laat, het gevoel van steeds weer de eeuwige afwezige zijn, alle ballen in de lucht houden, het voelt vaak als falen. Maar als je een kind met autisme hebt waarbij het nog niet lukt om volledige weken naar school te gaan, dan pas je je aan. Het heeft even geduurd maar inmiddels hebben we geleerd om te accepteren dat het zo is. De dagen met Daan thuis vragen veel aandacht en zijn vermoeiender dan een dag werken, maar als je dat kunt accepteren dan kun je in het moment zijn en kun je genieten. Dus ik geniet, ren achter hem aan en speel met hem. Ik luister naar zijn vrolijke lach en kijk hoe zijn ontspannen lijfje vol plezier in onze tuin met mij aan het spelen is.
Hier, in deze tuin, in dit huis is hij volledig ontspannen, helemaal zichzelf en zien wij een ondeugend en gelukkig mannetje. Ik gun hem en de mensen om hem heen dat zij hem ook zo mogen en kunnen zien.
Als de bel gaat doen we de deur open en komt Veerle (de therapeute) binnen. Ze groet ons en loopt met ons mee naar buiten.
Tot nu toe heeft Veerle Daan nog niet zo gezien, zoals wij hem zien. Ze heeft wel al kleine delen hiervan gezien in de sessies die ze bij ons thuis met hem heeft. Zo hoorde ze bij ons thuis voor het eerst dat Daan gewoon hele zinnen spreekt. Op school ziet zij een hele andere Daan. Een mannetje die slechts 3 woorden spreekt in plaats van die hele zinnen. Een mannetje dat alles observeert en hoort maar niet goed lijkt te weten wat hij met al die informatie moet en kan. Een mannetje die, als je hem en zijn signalen leert zien, vol spanning en stress op school zit.
Het doel van de therapie van Veerle is contact maken. En hoe doe je dit dan? Contact maken met een mannetje van destijds 5 jaar, met de diagnose autisme die heel moeilijk contact maakt.
In mijn opleiding tot coach leerde ik hoe belangrijk het maken van echt contact is. In mijn thuissituatie zie ik wat er kan gebeuren als je echt contact maakt.
Veerle is al een hele tijd aan de slag met Daan, op school en ook thuis. Ze komt langs, sluit aan. Draagt t ’shirts met dieren of een dierenprint erop omdat ze weet dat Daan dit mooi vindt. Ze draagt ze, maar zegt er niks over. Ze wacht totdat hij komt, totdat het voor hem veilig genoeg voelt om er iets over te zeggen. Ze ligt op school samen met hem in de speelkelder, met een hele grote knuffelbeer tussen hun in, samen kijkend naar de timetimer. Wachtend totdat deze is afgelopen en Daan weer terug naar de klas kan. Ze speelt met hem, maar raakt hem niet aan. Ze geeft hem opties, zodat hij het gevoel van controle mag hebben. Er zit geen druk op, ze wacht, kijkt, observeert en voelt wat mogelijk is. Ze heeft een engelengeduld en ziet waar de kleine kansen zijn om een heel klein stapje dichterbij te komen. Ze forceert niks. De stapjes gaan niet voetje voor voetje, maar teen voor teen, maar zij ziet ze en maakt ze samen met hem. Langzaam, teen voor teen komt er meer vertrouwen en dan geheel onverwacht op deze donderdagmiddag in april zie ik het gebeuren. Iets waarvan mijn man ik ons echt hebben afgevraagd of dit zou lukken, of dit ooit zou gaan gebeuren.
Terwijl ik mijn spel met Daan weer in de tuin had opgepakt, observeerde Veerle. Ze keek naar ons spel, naar onze regels. Ze keek naar zijn reactie en mijn reactie. Naar hoe Daan vervolgens weer reageerde op mijn reactie. Zij haalde zoveel informatie uit mijn spel met mijn zoon, informatie waar ik niet bij stil zou staan. En toen, toen ontstond er een moment. Zij voelde het en voegde in in het spel. Ik gooide de bal naar haar, zij ving hem en deed mee. Ze deed mee met ons spel, op de voorwaarden van Daan, die voor hem zo belangrijk waren. Met zijn drietjes speelden we samen, totdat ik voelde dat ik kon uitvoegen. Niet weg, nee ik wist dat ik in de tuin moest blijven. Ik had even "pauze" en ging op de loungebank zitten.
Ik voelde de zonnestralen, zette mijn zonnebril op en keek naar het spel. Het spel tussen Veerle en mijn zoon. Het spel zoals hij het eerder met mij had gespeeld, helemaal zichzelf. Rennend, plagend en ondeugend met een smile van oor tot oor. Gierend en lachend van plezier. Hij sprak tegen haar, daagde haar uit en had onbeschrijfelijk veel lol.
Ik zat op de loungebank en mijn ogen vulden zich met tranen, ik kon ze niet tegen houden al had ik gewild. Ze stroomden over mijn wangen. Wat een intens geluk voelde ik. Ik kon mijn ogen gewoon niet geloven. Iets wat wij een jaar eerder niet voor mogelijk hadden gehouden ontstond hier. Het was er! Ik zag het gebeuren en geloofde mijn ogen niet.
Onze zoon speelde met zijn therapeute, zij hadden echt contact. Ik zat en keek, ik genoot. Ik genoot van mijn zoon die zo veel plezier met Veerle had, ik genoot van Veerle die zo veel tijd, energie en geduld had opgebracht om dit mogelijk te maken. Al had de zon niet geschenen, al had ik daar in de stromende regen gezeten dan nog voelde het als de mooiste en warmste zomerdag ooit.
Veerle had hem de tijd en het vertrouwen gegeven om hem te volgen in zijn tempo. Ze had geen oordeel over de snelheid of de manier waarop. Ze sloot aan, ze had aandacht voor hem, wie hij echt was en was er in volledigheid voor hem. Er was bereidheid om hem te volgen. En zo ontstond er echt contact! Als je het proces in een verslag zou moeten beschrijven zou de lezer zich bijna kunnen afvragen of dit wel zin heeft op deze manier. Of de stapjes niet te klein zijn, of er niet sneller een resultaat moet worden geboekt. Men zou zich kunnen afvragen of dit wel de juiste therapie is. En als de kosten en de baten naast elkaar zouden worden gelegd dan zou deze therapie misschien wel worden opgezegd.
Maar echt contact laat zich niet haasten, laat zich niet forceren en vraagt geduld, tijd, vertrouwen en inzet. Het vraagt de moed om te durven volgen en te vertrouwen op dit proces.
Inmiddels hebben Veerle en Daan hele gesprekjes onder de deken, in de tent zoals Daan het noemt. Ook daar maakt hij stapjes. Hij pakt zelfs haar hand vast, het contact gaat verder, breidt zich uit en mag nog meer groeien. Daar waar het voor hem veilig is en ook daar volgt Veerle hem weer in het contact. In echt contact, in wat er voor hem nodig is. En wij, de ouders, luisteren vanuit de keuken mee en genieten (met tranen in onze ogen van geluk) van deze gesprekjes, van het contact dat teentje voor teentje steeds meer mag en kan groeien.
Lieve Daan, in een tijd waarin alles snel lijkt te moeten gaan, waarin de focus ligt op doelen en resultaten die in allerlei verslagen vast moeten worden gelegd, leer jij ons vanuit jouw puurheid waar het echt om gaat. Jij leert ons om te vertragen, om het leven en wat echt belangrijk is te zien. Om de snelheid eruit te halen. Om echt contact te maken. Niet alleen met anderen maar misschien wel nog meer met onszelf.
Wat mooi!!!!!