Achter de wolken schijnt de zon.
Het hebben van een bijzonder kind brengt allemaal gevoelens in ons naar boven. Gevoelens die er zijn, maar lang niet altijd worden uitgesproken die er, van onszelf misschien niet eens mogen zijn, die we weg willen stoppen, niet erkennen en vaak ook niet bespreken, die we niet willen voelen.
Ik sta in onze keuken achter ons grote witte kookeiland en mijn man zit tegenover me aan onze tafel. Een grote tafel met een robuust eikenblad, een zwart stalen onderstel en met 8 grijze stoelen. Het is stil en de sfeer voelt koud. Daar, waar er normaal veel gelachen wordt aan deze tafel, in deze ruimte is het nu stil.
Het loopt al een tijdje wat minder lekker tussen ons. Bij ons allebei zit vanalles en dat merken we. Er ontstaan meer kleine irritaties, we hebben meer woorden met en tegen elkaar, maar lijken veel minder te zeggen. Er wordt minder gelachen, geknuffeld en gedanst in deze grote keuken. De muziek die normaal gesproken zo vaak door onze JBL-box klinkt, die spotifylijst die we zo vaak draaien dat onze oudste hem al niet meer kan horen, die muziek…. Hij speelt niet meer.
We luisteren minder naar elkaar, lijken elkaar minder te (willen) begrijpen, lijken elkaar kwijt te raken en het voelt alsof er iets niet mag zijn, dat aan ons allebei vreet. Iets dat niet uitgesproken wordt.
Ik voel dat ik dit mag zeggen, dat ik dit moet zeggen. Ik voel de zenuwen in mijn buik. Ik sta daar, aan ons kookeiland en heb het gevoel dat de woorden eruit moeten maar dat niet durven. Dat ze gewoon niet verder komen, dat mijn stem het gewoon niet doet ofzo. Mijn maag draait om en ik krijg een misselijk gevoel, alsof ik moet overgeven. Ik durf hem niet echt in de ogen te kijken, kijk wat omlaag, kijk hem niet helemaal aan en benoem dat onze relatie niet echt lekker loopt. Hij bevestigt dit en ik voel mijn maag nu nog meer omdraaien. Normaal gesproken is hij juist degene is die dit relativeert. Die, als ik zaken groter maak dan dat ze zijn, deze weer even in perspectief plaatst. Maar ik maak het dus niet groter dan dat het is en ik voel een steek in mijn hart.
De man, de man waar ik zo van houd, die niet alleen zijn eigen vlees en bloed met mij samen wil opvoeden maar ook de zorg van onze oudste op zich neemt alsof het zijn eigen vlees en bloed is, die man wil ik niet kwijt. Die man, die daar aan onze lange tafel zit, waar ik zo mee kan lachen, die mijn gedachten vaak eerder door lijkt te hebben dan ikzelf, die man, die maakt mijn wereld gewoon altijd een stukje mooier. Met hem kon ik toch de wereld aan?!
Ik wil terug met hem naar het gevoel van; Samen kunnen wij deze wereld aan, onze wereld aan!
Wat is er dan? Wat houdt me tegen, wat zit er tussen ons in dat we er niet laten zijn, dat niet uitgesproken wordt?
En dan, dan komen de woorden er als vanzelf uit. Ik vertel ik hem, wat er aan mij vreet. Zonder dat ik het tegen kan houden komen de woorden uit mijn mond.
Ik vertel hem dat ik me schuldig voel, dat ik hem niet de zoon heb kunnen geven die hij misschien wel gewild had, in mijn ogen verdiend had. Ik vertel hem dat het door mij komt dat hij misschien niet die voetbalvader kan worden, waarvan hij gedroomd heeft. Dat het door mij komt dat we in deze situatie zitten. Dat het voelt als falen, als falen in mijn vrouw zijn in mijn moeder zijn, partner zijn. Ik voel me schuldig, schuldig naar hem, schuldig naar onze kinderen, schuldig naar mezelf, schuldig voor deze situatie en schuldig over de gedachten die ik erover heb. De tranen rollen over mijn wangen, mijn keel is helemaal schor, ik wiebel op mijn benen en mijn handen lijken te beven. Door mijn hele lijf voel ik deze schuld.
Mijn man kijkt me verbaasd aan. Door mijn tranen heen zie ik de verwarring in zijn ogen. Hij vertelt me dat hij hier nog nooit aan heeft gedacht, dat dit nog nooit in hem is opgekomen, dat hij dit niet wist. Wij hebben samen een kind gekregen hoor ik hem zeggen. Dus dat is altijd het kind dat voor ons bedoeld is. Wij hebben samen dit mooie mannetje gemaakt en hij is goed zoals hij is.
Ik zie dat hij me hoort en hij voelt dat het er is, dat gevoel, die schuld, de pijn bij mij.
Huilend sta ik tegenover hem en luister naar hem. Zijn woorden raken me, we hebben samen dit mooie mannetje gemaakt en hij is goed zoals hij is. Ik zie dat de woorden die hij uitspreekt ook iets met hem doen.
En dan hoor ik mijn man zeggen dat hij zich schaamt, dat hij zich wel eens schaamt voor zijn eigen zoon. Hij schaamt zich als onze zoon ineens vreemde woorden schreeuwt. Als hij ineens midden in een speeltuin iets roept. Hij schaamt zich voor zijn eigen zoon en dat raakt hem in zijn hele zijn.
Ik luister naar hem en de tranen blijven over mijn wangen rollen. Ik laat hem uitspreken, terwijl ik hem meteen wil vastpakken, om zijn nek wil vliegen, op zijn schoot wil gaan zitten. Hem wil troosten, zijn en mijn tranen wil wegvegen. Zeggen dat het niet zo is, dat hij zich nergens voor hoeft te schamen. Ik wil schreeuwen dat hij de beste vader van de wereld is en dat hij zich niet hoeft te schamen, maar dit gevoel is er. Dit kan ik niet wegvegen, dit kan ik niet wegpraten. Dit gevoel is er nu pas bij ons beiden voor het eerst echt! Het mag er voor het eerst zijn, we stoppen het niet weg. We kijken het aan, spreken het hardop uit en delen het.
Dit is het moment waarop ik het voel gebeuren, hier in onze keuken. Dit is een breekpunt, een keerpunt, een voor mij bijna onbeschrijfelijk belangrijk punt. Dit is wat er tussen ons in stond. Dit is het moment waar schuld en schaamte elkaar ont-moeten.
Noem het zoals je het wilt, maar “de wereld” heeft een uitdaging voor ons, voor ons samen en voor ons allebei alleen.
En daar, in dat moment voel ik dat de liefde die ik voor deze man voel alleen maar mooier en dieper wordt. Daar in dat moment verandert de sfeer in onze mooie grote keuken weer. Daar, in dat moment mag er weer gedanst worden en kunnen we de muziek weer horen.
Het hebben van een bijzonder kind kan je waanzinnige inzichten geven, het laat je je diepste gevoelens en pijn aanschouwen, het laat je kijken in je eigen spiegel. Het hebben van een bijzonder kind, is een voorrecht en is bijzonder mooi!
Comments