Alles wat je aandacht geeft groeit!

Een confronterende vraag…

Soms krijg je een vraag gesteld die je aan het denken zet, echt aan het denken. Zo eentje die je niet ziet aankomen maar die die ervoor zorgt dat je in de spiegel kijkt, dat er allemaal spiegels om je heen staan, je ze niet kan ontwijken en wel in de spiegel moet kijken.

Een vraag die je direct pijnlijk een inzicht geeft. Een vraag die ervoor zorgt dat je meteen voelt dat je dit anders wil gaan doen en die je dus doet besluiten om het ook echt anders te gaan doen.

Voor ons was dit de vraag die op het speciaal onderwijs door een juf aan ons werd gesteld. We werden voor een kennismakingsgesprek uitgenodigd in de klas waar Daan zou instromen.

Daar zaten we dan in dat kleine overzichtelijkere kleuterlokaaltje. Er hingen niet heel veel tekeningen aan de muur, er lag niet overal speelgoed. Het straalde rust en structuur, overzicht uit. Het was heel anders binnenkomen dan op de reguliere basisschool. Niet beter, niet slechter. Het was anders. Het was voor ons wel direct voelbaar dat dit voor Daan beter zou werken.

We zaten aan de lage tafeltjes op de te kleine stoeltjes, maar het voelde direct ontspannen en rustig. Ik was natuurlijk goed voorbereid. We konden precies vertellen hoe onze Daan in elkaar stak, wat hij niet fijn vond en waar ze vooral op moesten letten in zijn gedrag. Een lijstje van zaken die heel erg van belang zijn als je ons mannetje leert kennen en met hem in contact wilt komen. In dit gesprek stelde de nieuwe juf van Daan ons een vraag. Een doodgewone vraag, waar misschien wel elke ouder gewoon antwoord op kan geven. Zij stelde de vraag: “Waar is Daan goed in?”

En toen, toen viel het stil. In het klaslokaal werd het stil. Ik keek mijn man aan en hij mij. Wat gebeurde hier nou? We hadden allebei geen antwoord. Ik voelde ongemak, dat mijn wangen rood werden en de schaamte omhoog komen. Ik stond met mijn mond vol tanden. Iets wat ik niet zo heel vaak meemaak, maar nu dus wel en goed ook! Hoe kon dit nou, hoe kon ik nou geen antwoord hebben op de vraag waar mijn zoon goed in was? Ik voelde een lichte paniek, een veroordeling van mezelf. Hier moest ik toch wel antwoord op kunnen geven. Welke moeder kon hier nou geen antwoord op geven?! De juf probeerde het nog te redden en vroeg wat hij dan heel leuk vond om te doen, maar voor mij was er op dat moment niks meer te redden.

Allebei konden we heel goed vertellen wat allemaal nog niet lukte. Hier konden we een hele lijst van maken. In alles vergeleken we hem met andere vijfjarigen. Het leek wel alsof we helemaal geen aandacht hadden gericht op wat er wel goed ging. En het klonk ook zo raar om als ouders van een kleuter te moeten zeggen dat hij misschien wel dingen leuk vindt en ergens goed in is wat helemaal niet bij zijn leeftijd past.

Daar zijn we niet mee opgevoed. Je gaat “gewoon” mee in de ontwikkeling. Dat gaat toch eigenlijk vanzelf?

Dus wat is goed, waar ben je goed in als je dit altijd vergelijkt met anderen die veel verder zijn. Als ik een amateursporter vergelijk met een topsporter, is hij dan ook nog steeds goed in wat hij doet?

Wat betekende goed voor ons? En waar was Daan dan goed in?

Hoe kwam het dat wij wel zo goed wisten te benoemen wat er allemaal nog niet goed ging, wat hij nog niet kon, waar hij achter liep, waar we tegenaan liepen? In alle verslagen die er over Daan waren gemaakt was de aandacht gericht op al deze vragen. Wat er allemaal niet goed ging, wat er niet volgens plan A verliep.

Waar hadden wij, als ouders, onze aandacht op gericht? Ook wij hadden al onze aandacht gericht op wat er allemaal (nog) niet kon. Waren we dan vergeten te kijken naar wat wel goed ging?

Toen mijn man en ik het klaslokaaltje op deze veel te kleine stoeltjes zaten, kwamen wij tot het inzicht dat wij onze aandacht hadden gericht op de beperkingen. Op de 2 fout in plaats van 8 goed. We hadden alleen maar in beperkingen gedacht, aan alles wat niet kon. En dit, dit mocht veranderen.

We zijn onze aandacht anders gaan richten, wat gaat er goed, waar is onze zoon goed in, waar zien we groei in! Wat lukt er wel! Ieder op zijn eigen tempo, op zijn eigen manier.

"If you change the way you look at things, the things you look at change" dr Wayne Dyer.

Vanaf toen besloten we om anders te kijken; te denken in mogelijkheden, wat kan wel?!

Alles wat je aandacht geeft groeit en dat geldt niet alleen voor de ontwikkeling van onze zoon. Daar zijn wij ons nu nog meer bewust van.

Bedankt juf, voor de vraag….

Bedankt Daan, voor alweer een mooi inzicht!